Ο ΑΠΟΠΑΤΟΣ ΤΟΥ 4ου ΡΑΪΧ, ΚΑΙ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΣΚΥΒΑΛΑ
ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΒΟΘΡΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
Ολόκληρη η χώρα συγκλονίζεται απο την τεράστια οικονομική και κοινωνική
κρίση που την διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη. Πάνω απο 4.000 αυτοκτονίες μέσα
σε 3 χρόνια. Χιλιάδες οι άστεγοι που ψάχνουν στα σκουπίδια για να
τραφούν, παιδάκια λιποθυμούν απο την πείνα στα σχολεία. Ένας ολοκληρος
λαός ζει...
μέσα στην ανασφάλεια και τον φόβο για το τί του επιφυλλάσουν οι επόμενοι μήνες που έρχονται. Φόβος και οργή που συσσωρεύονται σαν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Όλα αυτά τα στοιχεία δεν αποτελούν πλέον μία απλή αίσθηση. Είναι η ολοφάνερη πραγματικότητα την οποία και να θέλει κάποιος να την κρύψει δεν το μπορεί.
Η κατοχική κυβέρνηση των δωσίλογων δεν σκαμπάζει απο τέτοια. Οι δουλοπρεπείς κρετίνοι που την απαρτίζουν, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία . Συνεχίζουν απτόητοι "το έργο τους" που δεν είναι άλλο απο την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Αυτές τις διαταγές έχουν πάρει απο τ' αφεντικά τους, και αυτές εκτελούν. Στο πλευρό τους, εκτός απο τις διάφορες πολιτικές κλίκες (κόμματα δεν υπάρχουν πιά!) που τους στηρίζουν, τους διάφορους παρατρεχάμενους, τους δημοσιογράφους, και τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, υπάρχει μία βολεμένη απο οικονομική άποψη μειοψηφία. Στις παρυφές ολοκληρου αυτού του κοινωνικού στρώματος συνηθίζεται να ευδοκιμούν τα διάφορα παράσιτα. Οι δήθεν "πνευματικοί άνθρωποι". Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, δεν αναφερόμαστε στους πραγματικούς διανοούμενους, αν και οι περισσότεροι απο δαύτους βαρύνονται σήμερα με την εκκωφαντική σιωπή τους. Αναφερόμαστε στους "δήθεν". Δήθεν διανοούμενοι, δήθεν καλλιτέχνες κλπ. Άτομα κατα κανόνα ατάλαντα, ημιμαθή, μειωμένης αντίληψης και ηθικού αναστήματος,πνευματικά ευνουχισμένα τα οποία ενώ σε παλαιότερες εποχές θα παρέμεναν στην αφάνεια, χαρακτηριζόμενα στην καλύτερη περίπτωση σαν "ψώνια", σήμερα "αναδυκνείονται", και μάλιστα σε βάρος πολύ πιό αξιόλογων άλλων συναδέλφων τους. Είναι τα ελαφριά περριτώματα που επιπλέουν στον βόθρο.
Το φαινόμενο σαν σύπτωμα, δεν έχει εμφανιστεί μόνο στην Ελλάδα. Είναι παγκόσμιο. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα έχει σαπίσει, και η αποπνικτική ατμόσφαιρα αυτής της σήψης έχει κατακλύσει τα πάντα. Αναπνέουμε την δυσωδία της απόλυτης παρακμής. Μέσα σ'αυτή την γενική κατάρρευση, ο απόλυτος εκφυλισμός των ηθών, έχει γίνει απαράβατος κανόνας. Αυτός ο απαράβατος κανόνας εμφανίζεται ανάγλυφα στο εποικοδόμημα. Στην πολιτική, στην φιλοσοφία, στις επιστήμες, και κυρίως στην τέχνη. Ο ιστορικός νόμος επιβάλλεται και σήμερα. Τα κοινωνικά συστήματα που πέθαναν,η δουλοκτητική κοινωνία, η φεουδαρχία, στις εποχές της επιθανάτιας αγωνίας τους, παρουσίασαν τα ίδια ακριβώς εκφυλιστικά φαινόμενα, την ίδια σαπίλα σε όλους τους τομείς, την ίδια παρακμιακή ένταση. Αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας. Ο καπιταλισμός πεθαίνει. Στο εποικοδόμημά του εξακολουθούν να ακούγονται ήχοι καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο απο τον μακρόσυρτο επιθανάτιο ρόγχο του....
Η κυρίαρχη τάξη που βουλιάζει μέσα σ'αυτόν τον βόρβορο είναι και η ίδια ηθικά και πνευματικά εκφυλισμένη μέχρι μυελού οστών. Βρίσκεται μέσα σε μία κινούμενη άμμο, η οποία κάθε μέρα την βυθίζει όλο και περισσότερο. Οι πατροπαράδοτες "αξίες" οι οποίες δικαιολογούσαν ηθικά την κυριαρχία της δεν υπάρχουν πιά. Κάποτε υμνολογούσε και στηριζόταν σε έναν κίβδηλο και υποκριτικό "πατριωτισμό". Σήμερα ο μόνος ρόλος που η καπιταλιστική κρίση της έχει αφήσει, είναι εκείνος του κυνικού δωσιλογισμού. Ρίξτε μιά ματιά σήμερα σε ολοκληρη την Ευρώπη. Η μοναρχία μπορεί να πέθανε. Αυτό που εξακολουθεί να βασιλεύει όμως είναι η απόλυτη σήψη, και η παρακμή. Η κυρίαρχη τάξη σήμερα περισσότερο απο κάθε άλλη φορά νοσεί πνευματικά και ψυχικά. Πνευματικά της εφόδια είναι οι προλήψεις οι οποίες βασίζονται σ' ένα παρελθόν το οποίο καταλαβαίνει οτι πλέον έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αυτή η αβεβαιότητα έχει δηλητηριάσει και τις σχέσεις μεταξύ των μελών της. Μυστικισμός, αλληλοκαχυποψία, λυσσώδης ανταγωνισμός, και αλληλοϋπονόμευση. Αυτές είναι οι σχέσεις που επικρατούν. Και σαν επιστέγασμα όλων αυτών ένας αρρωστημένος ερωτισμός. Το κατώφλι δηλαδή της ερωτικής διαστροφής.
Οι διάφοροι ψευτοδιανοούμενοι μικροαστοί καλλιτέχνες υπηρετούν αυτού του είδους τις ανάγκες. Είναι οι πνευματικοί καθρέφτες των κυρίαρχων τάξεων, και οι "ιδεολογικοί κήνσορές τους" Αυτό φυσικά δεν σημαίνει οτι και αυτοί οι ίδιοι δεν είναι βουτηγμένοι μέσα στις ίδιες προλήψεις και διαστροφές. Αλήθεια σε ποιόν βαθμό πρέπει να είναι άρρωστος κάποιος όταν ενώ ο κόσμος δίπλα του καίγεται ασχολείται με την "παγκοσμιοπόιηση"της ομοφυλοφιλίας;
Στο 54ο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσ/νίκης, υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό τις δύο ταινίες οι οποίες βραβεύτηκαν στο Φεστιβάλ των Καννών. Η μία έχει τίτλο "Η ζωή της Αντέλ", και βασίζεται στην ιστορία της ομοφυλόφιλης σχέσης δύο γυναικών. Η άλλη με τίτλο " Ο άγνωστος της λίμνης" εξιστορεί την ομοφυλόφιλη σχέση δύο ανδρών. Δεν πρόκειται να σταθούμε (δεν χρειάζεται) στα σενάρια των δύο ταινιών. Αρκεί η παράθεση της σκέψης και των αντιλήψεων του βραβευμένου στις Κάννες Γάλλου σκηνοθέτη Αλέν Γκιροντί("δημιουργού" της δεύτερης ταινίας) ο οποίος εκφράζει όλα όσα υποστηρίξαμε σ' αυτόν τον αναπάντεχα μεγάλο πρόλογο.
«Το κοινό της ταινίας μου με την Ζωή της Αντέλ είναι ότι έχουμε ξεπεράσει το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Οδεύουμε στην παγκοσμιοποίηση της ομοφυλοφιλίας» είπε χαρακτηριστικά, απορρίπτοντας τον χαρακτηρισμό αυτών των ταινιών ως gay films.
Αυτός ο άνθρωπος που ανέλαβε "να παγκοσμιοποιήσει την ομοφυλοφιλία" (είδες η παγκοσμιοποίηση;) βραβεύτηκε απο τους Γάλλους "διανοούμενους" και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό απο τους εδώ δικούς μας κρατικοδίαιτους ειδικούς, οι οποίοι τα κρατικά κονδύλια τα έχουν κάνει τσιφλίκι τους.
Ο αρθογράφος του ...Λαμπράκικου In gr, σχολιάζει με αυτό τον τρόπο το....καλλιτεχνικό του είδωλο:"Ο Αλέν Γκιροντί χαρακτηρίζεται ως ένας δυναμικά ανερχόμενος δημιουργός του γαλλικού σινεμά, τολμηρός, που αψηφά τα στερεότυπα. Ο φακός του φλερτάρει με την σεξουαλικότητα, την ομοφυλοφιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις, θέματα πλαισιωμένα από εικόνες της γαλλικής επαρχίας, με αναφορές στην εργατική τάξη.
Η ταινία Ο άγνωστος της λίμνης/L’ inconnu du lac, που τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, αφηγείται την ακραία ερωτική ιστορία δύο ανδρών που εξελίσσεται σε δυνατό θρίλερ με φόντο τον μικρόκοσμο μιας λίμνης. Ξεπερνώντας τα όρια του queer cinema, η ταινία διερευνά το σαρκικό πάθος ανεξαρτήτως φύλου με ιδιαίτερα αποκαλυπτικές ερωτικές σκηνές που συζητήθηκαν"
Χρειάζεται να πει κανείς κάτι παραπάνω;
Μεταλληνός
Ολόκληρη η χώρα συγκλονίζεται απο την τεράστια οικονομική και κοινωνική
κρίση που την διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη. Πάνω απο 4.000 αυτοκτονίες μέσα
σε 3 χρόνια. Χιλιάδες οι άστεγοι που ψάχνουν στα σκουπίδια για να
τραφούν, παιδάκια λιποθυμούν απο την πείνα στα σχολεία. Ένας ολοκληρος
λαός ζει...μέσα στην ανασφάλεια και τον φόβο για το τί του επιφυλλάσουν οι επόμενοι μήνες που έρχονται. Φόβος και οργή που συσσωρεύονται σαν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Όλα αυτά τα στοιχεία δεν αποτελούν πλέον μία απλή αίσθηση. Είναι η ολοφάνερη πραγματικότητα την οποία και να θέλει κάποιος να την κρύψει δεν το μπορεί.
Η κατοχική κυβέρνηση των δωσίλογων δεν σκαμπάζει απο τέτοια. Οι δουλοπρεπείς κρετίνοι που την απαρτίζουν, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία . Συνεχίζουν απτόητοι "το έργο τους" που δεν είναι άλλο απο την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Αυτές τις διαταγές έχουν πάρει απο τ' αφεντικά τους, και αυτές εκτελούν. Στο πλευρό τους, εκτός απο τις διάφορες πολιτικές κλίκες (κόμματα δεν υπάρχουν πιά!) που τους στηρίζουν, τους διάφορους παρατρεχάμενους, τους δημοσιογράφους, και τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, υπάρχει μία βολεμένη απο οικονομική άποψη μειοψηφία. Στις παρυφές ολοκληρου αυτού του κοινωνικού στρώματος συνηθίζεται να ευδοκιμούν τα διάφορα παράσιτα. Οι δήθεν "πνευματικοί άνθρωποι". Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, δεν αναφερόμαστε στους πραγματικούς διανοούμενους, αν και οι περισσότεροι απο δαύτους βαρύνονται σήμερα με την εκκωφαντική σιωπή τους. Αναφερόμαστε στους "δήθεν". Δήθεν διανοούμενοι, δήθεν καλλιτέχνες κλπ. Άτομα κατα κανόνα ατάλαντα, ημιμαθή, μειωμένης αντίληψης και ηθικού αναστήματος,πνευματικά ευνουχισμένα τα οποία ενώ σε παλαιότερες εποχές θα παρέμεναν στην αφάνεια, χαρακτηριζόμενα στην καλύτερη περίπτωση σαν "ψώνια", σήμερα "αναδυκνείονται", και μάλιστα σε βάρος πολύ πιό αξιόλογων άλλων συναδέλφων τους. Είναι τα ελαφριά περριτώματα που επιπλέουν στον βόθρο.
Το φαινόμενο σαν σύπτωμα, δεν έχει εμφανιστεί μόνο στην Ελλάδα. Είναι παγκόσμιο. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα έχει σαπίσει, και η αποπνικτική ατμόσφαιρα αυτής της σήψης έχει κατακλύσει τα πάντα. Αναπνέουμε την δυσωδία της απόλυτης παρακμής. Μέσα σ'αυτή την γενική κατάρρευση, ο απόλυτος εκφυλισμός των ηθών, έχει γίνει απαράβατος κανόνας. Αυτός ο απαράβατος κανόνας εμφανίζεται ανάγλυφα στο εποικοδόμημα. Στην πολιτική, στην φιλοσοφία, στις επιστήμες, και κυρίως στην τέχνη. Ο ιστορικός νόμος επιβάλλεται και σήμερα. Τα κοινωνικά συστήματα που πέθαναν,η δουλοκτητική κοινωνία, η φεουδαρχία, στις εποχές της επιθανάτιας αγωνίας τους, παρουσίασαν τα ίδια ακριβώς εκφυλιστικά φαινόμενα, την ίδια σαπίλα σε όλους τους τομείς, την ίδια παρακμιακή ένταση. Αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας. Ο καπιταλισμός πεθαίνει. Στο εποικοδόμημά του εξακολουθούν να ακούγονται ήχοι καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο απο τον μακρόσυρτο επιθανάτιο ρόγχο του....
Η κυρίαρχη τάξη που βουλιάζει μέσα σ'αυτόν τον βόρβορο είναι και η ίδια ηθικά και πνευματικά εκφυλισμένη μέχρι μυελού οστών. Βρίσκεται μέσα σε μία κινούμενη άμμο, η οποία κάθε μέρα την βυθίζει όλο και περισσότερο. Οι πατροπαράδοτες "αξίες" οι οποίες δικαιολογούσαν ηθικά την κυριαρχία της δεν υπάρχουν πιά. Κάποτε υμνολογούσε και στηριζόταν σε έναν κίβδηλο και υποκριτικό "πατριωτισμό". Σήμερα ο μόνος ρόλος που η καπιταλιστική κρίση της έχει αφήσει, είναι εκείνος του κυνικού δωσιλογισμού. Ρίξτε μιά ματιά σήμερα σε ολοκληρη την Ευρώπη. Η μοναρχία μπορεί να πέθανε. Αυτό που εξακολουθεί να βασιλεύει όμως είναι η απόλυτη σήψη, και η παρακμή. Η κυρίαρχη τάξη σήμερα περισσότερο απο κάθε άλλη φορά νοσεί πνευματικά και ψυχικά. Πνευματικά της εφόδια είναι οι προλήψεις οι οποίες βασίζονται σ' ένα παρελθόν το οποίο καταλαβαίνει οτι πλέον έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αυτή η αβεβαιότητα έχει δηλητηριάσει και τις σχέσεις μεταξύ των μελών της. Μυστικισμός, αλληλοκαχυποψία, λυσσώδης ανταγωνισμός, και αλληλοϋπονόμευση. Αυτές είναι οι σχέσεις που επικρατούν. Και σαν επιστέγασμα όλων αυτών ένας αρρωστημένος ερωτισμός. Το κατώφλι δηλαδή της ερωτικής διαστροφής.
Οι διάφοροι ψευτοδιανοούμενοι μικροαστοί καλλιτέχνες υπηρετούν αυτού του είδους τις ανάγκες. Είναι οι πνευματικοί καθρέφτες των κυρίαρχων τάξεων, και οι "ιδεολογικοί κήνσορές τους" Αυτό φυσικά δεν σημαίνει οτι και αυτοί οι ίδιοι δεν είναι βουτηγμένοι μέσα στις ίδιες προλήψεις και διαστροφές. Αλήθεια σε ποιόν βαθμό πρέπει να είναι άρρωστος κάποιος όταν ενώ ο κόσμος δίπλα του καίγεται ασχολείται με την "παγκοσμιοπόιηση"της ομοφυλοφιλίας;
Στο 54ο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσ/νίκης, υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό τις δύο ταινίες οι οποίες βραβεύτηκαν στο Φεστιβάλ των Καννών. Η μία έχει τίτλο "Η ζωή της Αντέλ", και βασίζεται στην ιστορία της ομοφυλόφιλης σχέσης δύο γυναικών. Η άλλη με τίτλο " Ο άγνωστος της λίμνης" εξιστορεί την ομοφυλόφιλη σχέση δύο ανδρών. Δεν πρόκειται να σταθούμε (δεν χρειάζεται) στα σενάρια των δύο ταινιών. Αρκεί η παράθεση της σκέψης και των αντιλήψεων του βραβευμένου στις Κάννες Γάλλου σκηνοθέτη Αλέν Γκιροντί("δημιουργού" της δεύτερης ταινίας) ο οποίος εκφράζει όλα όσα υποστηρίξαμε σ' αυτόν τον αναπάντεχα μεγάλο πρόλογο.
«Το κοινό της ταινίας μου με την Ζωή της Αντέλ είναι ότι έχουμε ξεπεράσει το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Οδεύουμε στην παγκοσμιοποίηση της ομοφυλοφιλίας» είπε χαρακτηριστικά, απορρίπτοντας τον χαρακτηρισμό αυτών των ταινιών ως gay films.
Αυτός ο άνθρωπος που ανέλαβε "να παγκοσμιοποιήσει την ομοφυλοφιλία" (είδες η παγκοσμιοποίηση;) βραβεύτηκε απο τους Γάλλους "διανοούμενους" και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό απο τους εδώ δικούς μας κρατικοδίαιτους ειδικούς, οι οποίοι τα κρατικά κονδύλια τα έχουν κάνει τσιφλίκι τους.
Ο αρθογράφος του ...Λαμπράκικου In gr, σχολιάζει με αυτό τον τρόπο το....καλλιτεχνικό του είδωλο:"Ο Αλέν Γκιροντί χαρακτηρίζεται ως ένας δυναμικά ανερχόμενος δημιουργός του γαλλικού σινεμά, τολμηρός, που αψηφά τα στερεότυπα. Ο φακός του φλερτάρει με την σεξουαλικότητα, την ομοφυλοφιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις, θέματα πλαισιωμένα από εικόνες της γαλλικής επαρχίας, με αναφορές στην εργατική τάξη.
Η ταινία Ο άγνωστος της λίμνης/L’ inconnu du lac, που τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, αφηγείται την ακραία ερωτική ιστορία δύο ανδρών που εξελίσσεται σε δυνατό θρίλερ με φόντο τον μικρόκοσμο μιας λίμνης. Ξεπερνώντας τα όρια του queer cinema, η ταινία διερευνά το σαρκικό πάθος ανεξαρτήτως φύλου με ιδιαίτερα αποκαλυπτικές ερωτικές σκηνές που συζητήθηκαν"
Χρειάζεται να πει κανείς κάτι παραπάνω;
Μεταλληνός
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου