Να κάψουμε τα κεφάλια του αποφώλιου τέρατος

 Του Σπύρου Μπεκιάρη
“ Δεν υπάρχει προηγούμενο αναντιστοιχίας εκτελεστικής εξουσίας και λαϊκής βούλησης ”
Στον ίλιγγο των σύγχρονων μετανεωτερικών τάσεων και επιλογών αυτό που προκαλεί τρόμο δεν είναι το νέο, γιατί αυτό έτσι κι αλλιώς κυοφορείται, σε κάθε περίπτωση και είναι το...
ζητούμενο. Αυτά που τρομάζουν είναι η σπουδή των τεχνοκρατών να στήσουν δομές και να χαράξουν πολιτικές με παλιά υλικά και η αδυναμία των ιθυνόντων στο χώρο της…οικονομίας, των κειτούκειτων της σύγχρονης οικονομικής σκέψης, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, να αναγνώσουν σωστά τα δεδομένα του έτσι κι αλλιώς χάρτινου οικοδομήματος της οικονομίας.

«Δεν αναγνώσαμε σωστά το ελληνικό πρόβλημα», υποστήριξε κάποιος από τους οικονομικούς θεσμικούς παράγοντες της Ευρώπης! Και εκείνο που τρομάζει ακόμη περισσότερο είναι το τσαλάκωμα της αξιοπρέπειάς μας, της πιο ισχυρής σταθεράς σε επίπεδο αρχών, σταθερά που συνυφαίνεται απόλυτα με το περιεχόμενο της ουσιαστικής ελευθερίας, το οποίο ορίζεται από την αναγκαιότητα και την προοπτική της αντίστασης.
Το βάθος, το πλάτος και η ουσία του «πολιτιστικού γίγνεσθαι» μιας κοινωνίας, οριοθετούνται και προσδιορίζονται από τη δυναμική και τη λάμψη των ανακλαστικών της. Το ίδιο και η αξιοπρέπειάς μας που τείνει να ταυτιστεί με την έννοια του κειμηλίου, καθώς την εκχωρήσαμε και τη θυσιάσαμε στο βωμό της προσωπικής βόλεψης και της συντεχνιακής νοοτροπίας. Όταν, όμως, γίνεσαι σκουλήκι, έχεις ήδη επιλέξει και τη μπότα που θα ποδοπατήσει.

Δυστυχώς οι πολιτικές μας επιλογές, επιλογές που επιβεβαιώνουν τις διαμορφωμένες εξελίξεις και αντιστρατεύονται την καινοτομία και την αντίθετη άποψη, οδήγησαν στο ποδοπάτημα της αξιοπρέπειάς μας. Όμως, η αξιοπρέπεια, ατομική και κοινωνική, είναι αυτή που συντηρεί το όραμα και το όνειρο για την ανάταξη της κοινωνίας μας. «Πρέπει να είσαι ξύπνιος για να διηγηθείς τα όνειρά σου», έλεγε ο Σενέκας.
Όμως, σήμερα, νεκρωμένοι από το παραισθησιογόνο της βιολογικής μέριμνας και σωτηρίας, κινούμαστε στο λήθαργο των πλάνης, η οποία εξυφαίνεται από τους αρχιτέκτονες του εκμαυλισμού των συνειδήσεων, που βέβαια κολακεύονται, με την ιδιότητα του σωτήρα. Στα σύγχρονα προσκλητήρια είμαστε οιονεί παρόντες και απουσιάζουμε συστηματικά. Απούσα και η ηγετική ομάδα του πνεύματος.
Έτσι ο ζόφος που επιδημικά απλώνεται, απονευρώνει, σε καθολικό βαθμό τα ανακλαστικά μας και μας καθιστά άβουλους και μοιραίους. Για αυτό το λόγο φτάσαμε στο σημείο να μην αντιδρούμε στη θεοποίηση ενός κυβερνητικού εκτρώματος με τη συνδρομή πάντα των όποιων σαλτιμπάγκων της πληροφόρησης και να ανεχόμαστε μια κυβέρνηση που δεν έχει καταθέσει και δεν έχει ψηφίσει ούτε ένα νομοθέτημα ουσίας, εκτός από εκείνα που σημάδεψαν και σημαδεύουν τα κοινωνικά κεκτημένα.

Καμιά αντίδραση ούτε και όταν πριν από λίγες μέρες επίσημα ανακοινώθηκε ότι 3,4 εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, ούτε όταν έγιναν γνωστά τα ποσοστά ανεργίας τα οποία έφτασαν το 28%, ποσοστό δηλαδή ρεκόρ για την Ευρώπη. Δηλαδή τι πρέπει να γίνει για να υπάρξει αντίδραση; Δεν υπάρχει προηγούμενο αναντιστοιχίας εκτελεστικής εξουσίας και λαϊκής βούλησης.
Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό η λαϊκή οργή εκτονώνεται αριστοτεχνικά, ελέω σύμπλευσης των περισσότερων μέσων πληροφόρησης με την εκτελεστική εξουσία, με την επικίνδυνη τακτική της λιστολαγνίας και της λι(η)στο κρατίας. Και εμείς αντιμετωπίζουμε τα τεκταινόμενα με πεσιμιστική ιώβεια λογική. Όμως η καρτερικότητα δεν είναι σε κάθε περίπτωση αρετή. Αντίθετα πολλές φορές δηλώνει δειλία .


Καθώς, λοιπόν, η αναντιστοιχία λαϊκής βούλησης και εξουσίας, παίρνει διαστάσεις χάσματος, η πρώτη αντίδραση της χειμαζόμενης λαϊκής βάσης πρέπει να είναι η απαίτηση για ανανέωση της λαϊκής εντολής. Σίγουρα, όμως, τίποτα δεν θα έχει τελειώσει και μ΄αυτή την εξέλιξη, αν συμβεί.
Αν μάλιστα συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, τότε επιβάλλεται να ενεργοποιηθούν άμεσα τα ανακλαστικά της κοινωνίας στην προοπτικής ακύρωσης των επιλογών συρρίκνωσης των κοινωνικών κατακτήσεων. Είναι φανερό ότι απαιτείται μια Ηράκλεια προσπάθεια, μια προσπάθεια με μεγάλο τίμημα για τον καθένα μας. Το τίμημα αυτό είναι ο σκληρός κάματος και ο αγώνας, για να κάψουμε τα κεφάλια του αποφώλιου τέρατος της διαπλοκής.
Όσο ανεχόμαστε όλο αυτό το κηφηναρειό, σ΄όλα τα επίπεδα του βίου μας, είναι δεδομένη η πορεία μας προ το χειρότερο. Επιπλέον, είναι αναγκαίο να καταστήσουμε φανερό ότι από εδώ και στο εξής οι κυβερνώντες επιβάλλεται να σέβονται τις δεσμεύσεις απέναντι στο λαό και κυρίως να υπερασπίζονται την αξιοπρέπειά του.