Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω. Πούλα με για λίγη σιγουριά

Μάλιστα. Αυτό ήταν και πάει. Άλλη μια ψηφοφορία. Άλλο ένα βήμα πίσω όσον αφορά την παραχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

του Στρατή Μαζίδη
Πόσα μνημόνια ψηφίσαμε μαζί με τα μεσοπρόθεσμα και τα βραχυπρόθεσμα; Έχω χάσει πια το λογαριασμό. Κάθε φορά...
ξεπουλιέται και παραδίδεται η Ελλάδα αν ψηφιστούν και κάθε φορά ψηφίζονται.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζει η όλη ιστορία αυτόν που απατά τη γυναίκα του (ή το αντίστροφο αν προτιμάτε). Κάθε φορά είναι η τελευταία. Τώρα πια θα αλλάξει και μετά από λίγο ξανά μανά τα ίδια.
Κάποιος φίλος μου έλεγε “μα καλά δεν ντρέπονται κάθε λίγους μήνες να προδίδουν τη χώρα τους;”. Όχι δε ντρέπονται. Η πρώτη φορά είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Αν σκοτώσεις μια φορά, θα σκοτώσεις κι άλλες. Αν κλέψεις μια φορά, θα ληστέψεις κι άλλες.
Ομοίως…
…αν προδώσεις μια φορά, θα ΠΡΟΔΩΣΕΙΣ κι άλλες. Άλλωστε κι όσοι κατά καιρούς το έπαιζαν ήρωες περισσότερο το έκαναν με το φόβο της κοινωνίας. Μη τυχόν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και βρεθούν στριμωγμένοι σε κανένα στενό.
Αυτή τη φορά παραιτηθήκαμε από κάτι ακόμη. Κακά τα ψέμματα, εδώ και χρόνια έχουμε παραιτηθεί από όλα. Μόνο που τώρα λίγο λίγο το επισφραγίζουμε.
Έγινε λοιπόν συνήθεια να πουλάνε την Ελλάδα. Να την εμπορεύονται ως Ελλαδέμποροι που είναι. Και κατά το έξις δευτέρα φύσις έπεισαν τους εαυτούς να λένε πως το κάνουν για τη σιγουριά, για την εξασφάλιση, για τη σωτηρία. Όμως συνεχίζουν πιο άνετα αφού έχουν και το πληρεξούσιο της 17ης Ιουνίου.
Πουλάνε την Ελλάδα. Την πουλάνε φτηνά κυριολεκτικά και ακριβά μεταφορικά.
Το ομώνυμο τραγούδι των Πυξ Λαξ ταιριάζει γάντι στην περίσταση:
Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω. Πούλα με για λίγη σιγουριά. Πούλα με πολύ φτηνά δεν ξέρω, ίσως αύριο να `ναι αργά