H φυγή τώρα απ' την Ελλάδα εκτός από δειλία δείχνει και φιλοτομαρισμό

 Γράφει η Στεφανία Λυγερού
Όποιος φεύγει από την χώρα του σε κρίσιμες περιόδους (χούντας, πολέμου) θα πρέπει να νοείται λιποτάκτης, με ανάλογες (βαρύτατες) συνέπειες.

Γιατί αυτό είναι το ηθικό! Έφυγες επειδή...
εδώ είναι δύσκολα να πας στα πιο εύκολα, και όοοοοταν ανακάμψει η χώρα να επαναπατριστείς.

Η απόφασή σου έχει δύο σημεία μεμπτά (= όχι ηθικά).

1ον Φεύγοντας δεν είσαι σίγουρος ότι θα ανακάμψει, άρα δεν σε νοιάζει αν θα ανακάμψει!!!

2ον Από την στιγμή που εσύ έφυγες για να γλιτώσεις, περιμένεις να διορθώσει την κατάσταση στην χώρα σου ποιος;

Να διορθώσουν την κατάσταση οι άλλοι για να έρθεις μετά να καρπωθείς τους κόπους των;

Δεν πονάς για την χώρα σου όταν την βλέπεις να βεβηλώνεται γι’ αυτό δεν μένεις να την ελευθερώσεις.

Αν δεν πονάς για την χώρα σου είσαι Άπατρις.

Κλείνοντας. Σήμερα που αξιώθηκα να αγωνιστώ και να βιώσω την χούντα/κατοχή, περισσότερο απ’ όλες τις περιπτώσεις μεταναστών δεν βρίσκω ούτε μία δικαιολογία για τους πολιτικούς πρόσφυγες.

Φαντάσου εμένα, ένθερμη αγωνίστρια, να προκαλώ με θράσος τους προδότες, να κάνω «παράνομες» ενέργειες, κι όταν έρθει η ώρα να με συλλάβουν ή να με φάνε, να τρέξω να κρυφτώ σε άλλη χώρα, ζητώντας άσυλο!

Αν δεν μπορείς να επωμιστείς το αποτέλεσμα του αγώνα σου, γιατί τον άρχισες; Κάτσε σπίτι σου, δεν σ’ αναγκάζει κανείς να ριψοκινδυνεύεις την ζωή σου.

Όποιος αγωνίζεται πρέπει να μπορεί να αντέξει και το τίμημα, όποιο κι αν είναι αυτό, αλλιώς είναι τσάμπα μάγκας.

(Και κάπως έτσι λύνεται και το μεταναστευτικό, σε παγκόσμιο επίπεδο.)